Liesbeth (46) wint langzaam maar zeker het gevecht tegen armoede

Liesbeth is een Leuvense die in Blankenberge woont. Haar middenklasseleven viel helemaal in duigen tijdens de lockdownperiode, toen zowel zij als haar vriend hun job verloren en sociaal geïsoleerd geraakten. Bij het Sociaal Huis vonden ze warmte en voedselsteun.  

“Mijn vriend had een excursiebedrijf in het buitenland, waar we enkele jaren woonden, maar dat was na een tijd onvoldoende lucratief. We beslisten om samen naar België te komen. Mijn partner startte als zelfstandig verkoper, ik werkte als fulltime bediende in een kledingzaak in Knokke. 

Ik was twaalf uur per dag weg. Ik vertrok om 8u 's morgens met de tram van Blankenberge naar Knokke en was om 20u thuis. Dan kwam eten, opruimen, voor de hond zorgen en vroeg naar bed, want om 6u begon alles opnieuw. Het waren lange, drukke dagen. Toen mijn vader in 2018 overleed, had ik nauwelijks verwerkingstijd. En toen kwam de lockdown. 

Sociaal geïsoleerd

Eerst waren mijn vriend en ik euforisch. Onze jobs stonden on hold en we hadden weer tijd voor elkaar. Maar stilaan kwam de onzekerheid; hoe lang zou dit nog duren? Want er kwam amper nog geld binnen. Herbeginnen als verkopers lukte uiteindelijk niet meer, en we kwamen in de financiële problemen terecht. 

We hadden amper geld. Met ons vervangingsinkomen kwamen we niet rond. We werden wanhopig, en belandden allebei in een depressie. Na een tijd kwam daar ook alcohol aan te pas. We hadden de moed niet meer om de brievenbus te legen, er zaten teveel aanmaningen in. We durfden ook de deur niet meer te openen, uit vrees dat schuldeisers ons kwamen zoeken. 

Ik ben diep gezakt. Heel diep. Ook de pijn over het verlies van mijn vader kwam helemaal boven.

Over de drempel

We vervreemdden van de buitenwereld door de pandemie en onze stijgende schulden. Ik kon niet terecht bij de huisdokter, want die was overspoeld door coronapatiënten. Een therapeut kon ik niet betalen. 

Er was geen andere optie dan naar de sociale dienst te gaan. Ik zie ons nog zitten in het Sociaal Huis, compleet verslagen en zo beschaamd ... We hadden altijd normaal geleefd, en nu hadden we niks meer. Ik zag er ook niet uit; mijn haar was uitgevallen en ik verstopte het onder een muts. Mijn huid was grijs, ik had diepe wallen en was erg vermagerd op een paar weken tijd … Toen de assistente aan telefoon zei: “Ik moet opleggen; ik heb hier een noodgeval”, voelde ik eindelijk weer hoop dat we door iemand zouden worden geholpen.

Keten van steun

Ik ervaarde direct steun van de mensen van het sociaal huis. Ze verwezen me door naar het Centrum voor Geestelijke Gezondheid (CGG), waar ik hulp kreeg van een psychiater en een psychotherapeut. Ze zorgden ook voor toegang tot een huisarts, en regelden een leefloon. Allemaal een kluwen, want mijn papierwerk was van kwaad naar erger gegaan. Zo kon ik geen ziektevergoeding meer verkrijgen van de mutualiteit omdat mijn inschrijving niet meer in orde was, ik had geen correcte doorverwijzing voor psychologische bijstand etcetera. Maar nu kon het herstel eindelijk beginnen.

We startten met schuldbemiddeling; onze schulden worden sindsdien afgehouden van ons leefloon. Dat nam de angst over schuldeisers weg. En we werden doorverwezen naar de Voedselbanken. Het is een goed samenhangende keten van steun. 

Ik ben de vrijwilligers van het verdeelpunt van de Voedselbanken zo dankbaar. Ze onthaalden ons warm en hebben ons nooit beoordeeld. Je krijgt er altijd een glimlach en een babbel. Die menselijkheid geeft je kracht om zelf weer een sterker mens te worden. Eigenlijk heeft de sfeer meer weg van een buurtwinkel dan van een caritatieve vereniging. We mogen producten kiezen, waardoor we niet het gevoel krijgen dat we om een aalmoes gaan. Daarbij zaten ook hygiëneproducten zoals shampoo, tandpasta en maandverband, en soms extra’s zoals borden of glaasjes, eten voor de huisdieren, bloemen ... Eens per jaar is er ook een huishoudpakket met schoonmaakproducten.

Niet meer alleen

Sinds 2 januari heeft mijn vriend opnieuw een job. Ik ben ondertussen ook aan het solliciteren, dankzij de steun van de vrijwilligers van de Voedselbanken en het Sociaal Huis. We zijn niet meer alleen. De mensen geven hier echt om ons; ze zijn oprecht bezorgd. Als ik er helemaal bovenop ben, wil ik hier zelf ook vrijwilliger worden. Zij stonden er voor mij; ik wil er ook voor anderen zijn.”

Wil jij er ook zijn voor mensen in nood? Word vrijwilliger in jouw buurt! 

terug naar overzicht